Paaseieren zoeken in de Isala..

De afgelopen twintig dagen begint onze dagritme met het inspuiten van de nodige hormonen. Waar het begon met een spuit per dag, veranderde dit negen dagen geleden in twee spuiten per dag. We zijn er handig ingeworden. Het hoort erbij en we realiseren ons dat we geen keuze hebben. Dit kan voor ons het begin zijn van onze liefdesbaby. Hoe onromantisch en zo medisch, het is een kans op een begin. Ik zag en voelde van alles. De hormonen gierden door mijn lijf, leken mijn lichaam in beslag te nemen en begon ik veranderingen te zien en voelen. Steeds werd ik nieuwsgieriger naar wat er daadwerkelijk binnen in mijn buik gebeurd..

Vandaag mochten we paaseieren gaan zoeken in de Isala. Met een volle, harde en gevoelige buik nam ik plaats in de wachtkamer. Stiekem met de gedachte dat ik dit weekend misschien al de punctie zou moeten ondergaan. Hoewel ik er toch wel wat tegenop zie, wil ik niets liever. Ik ben moe en helemaal klaar met prikken. De prikgaatjes tekenen mijn buik en er is geen plekje waar ik meer pijnvrij kan prikken. Dan is het moment daar. Met mijn benen in de beugels staar ik naar het scherm. Haast ademloos staar ik naar het beeld, zoekend naar mijn eieren. Mijn slijmvlies ziet er keurig uit. Glunderend kijk en luister ik. Dit is het moment. In mijn ene eierstok zitten drie eieren en in de tweede zitten er ook drie. De grootsten zijn veertien mm en er zijn nog twee kleine eitjes aanwezig. 'Je bent er nog niet klaar voor' hoor ik door de kamer klinken. Ik kan niets anders dan op mijn lip bijten. 'We hopen dat de twee kleine eitjes nog meegroeien' maar die kans is klein. Mijn ogen kijken hem strak aan. Ik zie en voel dat ook hij het een slecht(ere) resultaat vindt. Ik lach vriendelijk en klim van de stoel. Het gordijntje sluit ik en ik hap naar adem. Gauw trek ik mijn kleding aan. Ik moet weg, ik heb lucht nodig. Terwijl ik mij aankleed hoor ik de arts over mijn haar praten. Hij is onder de indruk. Maakt een grap naar de assistente en lacht vriendelijk als ik voor hem sta. Ik grap mee en ook 'Moffel' glimlacht. Dan graai ik mijn spullen bijeen.Voor ik de kamer verlaat krijg ik de nodige instructies mee. 'Je prikt tot en met zaterdag en komt zaterdag terug'. Dan zullen de grootste eitjes groot genoeg zijn. Nog snel stop ik twee spuiten in mijn tas. Vriendelijk geef ik ze een hand en verlaat verward en bedroefd de kamer.

Eenmaal thuis breek ik. 'Moffel' prikt de tweede spuit in mijn buik. Het doet pijn en ik kan niet langer mijn tranen bedwingen. 'Prik ik hiervoor?' Voor waarschijnlijk vier eitjes? De angst slaat toe. De hoop lijkt verloren. Ook in 'Moffel' z'n ogen zie ik dat hij niet meer gelooft. We weten het niet meer. Alles geven we, het beste van onszelf maar wat we ook doen de resultaten zijn telkens slecht. De goede voeding, de superfoods, het sporten, de nodige rust, de vitaminen, het niet roken en of drinken het maakt niets uit. Hij troost mij. Even kan ik het niet. Niet veel later train ik alle boosheid, alle verdriet en pijn eruit. Ik wil even niet denken of voelen. Het hele bezoek flitst aan mij voorbij. Hoewel ik beschik over de nodige dosis humor, voelde het nu misplaatst. Hij hoeft niet de clown uit te hangen. Ergens weet ik dat de arts het goed bedoelt, dat het voor hem zo anders voelt en het leven 'gewoon' doorgaat. Dit gaat wel om onze liefdesbaby. Het hele traject die ik krachtig doorsta en doe wat er verlangt wordt van mij. Nee, liever gebruik ik die minuten om te bespreken hoe we het kunnen oplossen en waarom het niet zo gaat als dat wij voor ogen hebben. Mijn boosheid is niet helemaal terecht. Iets waar ik wel vaker de laatste tijd over beschik. Dan val ik uit tegen mijn ' Moffel' en barst in huilen uit onder de douche. Ik spoel het van mij af..

Met frisse kleren, natte haren en heerlijk geurend bied ik mijn excuus aan. Ik ben onredelijk. Het is mijn angst, de teleurstelling in mezelf, de boosheid op mijn lichaam en dat in combinatie met de hormonen die ik botvier op anderen. Ik loop op mijn tandvlees. Het zijn, zijn woorden die mij kalmeren. We moeten door. Het einde is inzicht. Nog even zal het zwaar worden maar we maken het af. Het is ons lot. Ik leg mij erbij neer en laat mij meevoeren door de wind...

Zaterdag zullen we weer paaseieren gaan zoeken. Laat het resulaat verrassend zijn maar vooral beschikken over prachtige paaseieren. Ik ben er klaar voor nu mijn lichaam nog.